بدرخاست يكي از دوستان اين پست تعويض شد

خوب یاد گرفتـه ایم برانـداز کردن همدیگـر را ...

یک خط کش این دستمـان و یک تـرازو آن دستمـان میگیریـم و وزن میکنیـم ؛

آدمهــا را ...

رفتـارشــان را ...

تصمیـم هایشــان را ...

حتی قضـا و قـدرشــان را !!!

به رفیقمـان یک تکـه سنگینی می اندازیم ، بعـد می گوییم خیـر و صلاحـت را می خواهـم ! غافـل از اینکه چه بر سـر او می آوریـم ...

در جمـع ، هرکس را یک جـور مورد بـررسی قرار میدهیـم ...

آن یکـی را به ازدواج نکـرده اش ...

این یکـی را به نـوع رابطــه اش ...

آن دیگــری را ...

میرویـم توی صفحـه ی یکی و نوشتـه اش را می خوانیـم ، می نشینیـم و قضــاوت میکنیم ...

یکی هـم نیست گوشمـان را بگیـرد که :

" آهـای!چند بار تـوی آن موقعیـت بوده ای که حالا این طـور راحت نظـر می دهی ؟؟ "

حواسمـان نیست که چه طـور با حرفـی که در هـوا رهـا می کنیم ، چگونه یک نفـر را بهـم میریزیم ...

چند نفـر را به جـان هم می اندازیـم ...

چه سرخوردگـی یا دلخـوری بر جـای میگذاریـم ...

چقـدر زخـم میزنیـم ...

حواسمـان نیست که ما میگوییـم و رهــا میکنیم و رد می شویم ...

اما یکـی ممکن است گیــر کند ،

بین کلمــه هـای مـا ...

بین قضـاوت هـای مـا ...

بین بـرداشت هـای مـا ...

"دلـی که می شکنیـم ارزان نیسـت ... "